Maliszewski w rozbudowanej Missa Pontificalis (1930). Poszczególne części utworu (poza Sanctus) są przeważnie silnie zintegrowane wewnętrznie (Kyrie, Gloria, Agnus), tworząc struktury zamknięte, zróżnicowane wyrazowo ­ w typie ekspresji, skontrastowane agogicznie, z licznymi powtórzeniami tekstowymi.<br>W rezultacie powstaje forma z dominującą kategorią szeregowania &lt;gap&gt; ­ następstwa części stanowiących struktury zamknięte, bez powiązań materiałowych lub wyrazowych między poszczególnymi częściami ­ przeciwieństwo formy łańcuchowej; szczególnie monolitycznie zamkniętą formę, silnie integrowaną jednym motywem przekształcanym wariacyjnie tworzy Kyrie: <br>Podobną formę ma obszerna Msza uroczysta (1936) Wiłkomirskiego. Poszczególne części cyklu mocno integruje wewnętrznie kategoria korespondencji &lt;gap&gt;, modyfikacji &lt;gap&gt; oraz wariacji &lt;gap&gt;. Niekiedy integracja dotyczy bliskich odcinków, np. w Gloria: -1 &lt;name type="tit"&gt;Et in terra&lt;/&gt;, &lt;name type="tit"&gt;Allegro