Chciał się poruszyć, ale okazało się, że jest przykuty do ściany grubym, żelaznym łańcuchem i na takim samym łańcuchu ma uczepioną u nogi ciężką, żelazną kulę. Siedzi na ziemi, cholernie twardej, zimnej, wilgotnej ziemi, wokół niego leży nieco starej słomy, a na tej słomie, wprost przed jego oczami, jak wieczny wyrzut sumienia, spoczywa potworny, kamieniarski młot. Włosy stanęły mu dęba na głowie, ponieważ pojął, że to jest właśnie owo ciężkie więzienie, na które został dożywotnio skazany! Obok niego stał dzbanek z wodą i miska z jakąś ciemną mazią, zapewne posiłkiem, w mazi zaś tkwił widelec.<br>Do jedzenia Lesio nie czuł zbytniej ochoty