mógł po prostu w to uwierzyć, nie posiadał się z radości i mówił: - To dopiero ja dziś jestem szczęśliwy. I nawet potem w domu, przy stole, raz jeszcze powtarzał chytrze: - Czy wiesz, co mnie spotkało? Moja najmilsza wyszła po mnie na drogę. - I ona wobec tego nie czyniła mu już wyrzutów, że się spóźnił. &lt;page nr=70&gt;<br>Nic też dziwnego, że niewiele od niej wymagał pod względem kobiecych umiejętności. To, że istniała na świecie, było już dla niego tak dużo.<br>- &lt;orig&gt;Bylem&lt;/&gt; tylko wiedział, że jesteś - mówił często - i że ci się ze mną nie przykrzy.<br>I to nie mogło nie cieszyć pani Barbary, to