ani kierowcy. Z szybkością piechura mijałem kolejne domy. Pierwszy był blisko jezdni, pozostałe stały o wiele głębiej, tak że w niektórych miejscach można było swobodnie zawrócić.<br>W okolicach domu Rudego zobaczyłem w lusterku wstecznym reflektory samochodu. Wjechał w ulicę, ktoś wysiadł, a samochód wycofał się na ulicę Poznańską.<br>Przyjrzałem się wysiadającemu. To był mężczyzna. Kiedy znalazł się w świetle latarni, poznałem go: Zenek Wiciuk. Nie miałem innego wyjścia jak przejść &lt;page nr=76&gt; do ofensywy, chociaż nie byłem pewny, czy Wiciuk nie znał mnie z czasów, kiedy pracowałem w policji. Wtedy jednak nosiłem wąsy, a teraz byłem gładko wygolony. Wąsy lub ich brak bardzo