w znacznej części pośród białej publiczności (rekord pobity dopiero w 1993 roku przez byłego członka N. W.A., Doctora Dre i jego album The Chronic). W ten sposób rap wyszedł z granic getta, a czarni Amerykanie zobaczyli, że Murzyn może zarobić na muzyce duże pieniądze bez potrzeby grania jazzu lub występowania dla białych w Las Vegas. Miało to oczywiście swoje dobre i złe strony.<br>Dobre, ponieważ otwierało oczy Ameryki na rap jako zjawisko artystyczne, a raperom otwierało z kolei drogę do pieniędzy. Menedżerowie (bardzo często biali) wyczuwali, że w ulicznym rymowaniu do taktu tkwi spory potencjał komercyjny. Ale właśnie to słowo