zabrakło, a miało być całe dwieście złotych. <br>Zbierał i nie mógł nazbierać. Czekać też <br>dłużej nie...<br>- Skąd wiesz? - rzucił ku niemu Kaziu. Nie był <br>już pięknym złotowłosym cherubinem, był kupą <br>nieszczęścia i klęski. Przerażony naprawdę, <br>jąkający się, z oczami jakby pełnymi łez, choć <br>wcale nie płakał.<br>Jeszcze nie. Tylko nie wytnij nam takiego numeru - błagał <br>go w duchu Adam. - Franiowi Kuśmierowskiemu można <br>by darować i zapomnieć. Tobie nie. Wystarczy <br>tego, co już zrobiłeś. Płaczący złodziej to <br>za wiele do zapominania.<br>- Popłacz sobie, ślicznotko - odezwał się <br>Pinokio. - Pawełek i Adamek wzruszą się. Ucałują <br>i przykryją kołderką. Cacy...<br>- Zostaw! - powstrzymał Adama Siwy. - Pinokio