z zajęciem.<br>- Tak, oczywiście - powiedziała. - I wtedy bije północ.<br>- Tak jest - Konrad rzucił bratniej duszy spojrzenie pełne uznania. - Bawiła się tak, na życzenie samego Wyspiańskiego, dość długo, sama, w zupełnej ciszy, wywoływała na ścianach izby tajemnicze cienie... - ciągnął Konrad z zapałem, przełykając nagle zbyt duży kawał ciasta i doznając lekkiego wytrzeszczu. - Tym łatwiej było widowni przyjąć następujący później korowód zjaw...<br>- Mówisz o tym tak, jakbyś sam to widział - wtrąciła Aurelia, starając się jakoś zatuszować przykry fakt, że gburowaty Arturek właśnie ziewnął rozgłośnie.<br>- O tym wszystkim pisze Zbigniew Raszewski - wyjaśnił Konrad. - Kuzynka pożyczyła mi jego Krótką historię teatru polskiego. To jest piękna