prosty, jednolity i różnorodny, narodowy przez historię, popularny przez prawdę, ludzki, naturalny, uniwersalny przez ukazanie namiętności. Poeci dramatyczni, do dzieła! jest ono piękne i wzniosłe. Macie do czynienia z wielkim narodem, przyzwyczajonym do wielkich wydarzeń. Widział je i ich dokonywał"&lt;/&gt;. Wspaniała to idealizacja publiczności.<br>Wydawało się, że granice wolności sztuki wytycza tylko artysta: "teraz sztuka jest wolna - od niej samej zależy zachowanie godności" (choć Hugo dodawał od razu: "gdy dysponuje się pełnią wolności, należy zachować należytą miarę"). Wolność była zatem od początku ograniczona, Hugo zawsze akceptował konieczność dopasowywania kształtu dramatu do potrzeb teatru. W przedmowie do Marion de Lorme wyjaśniał: &lt;q&gt;&#132