wbiły wzrok w Ewelinę. <br>- Nic, już w porządku - odrzekła lekko. - Nerwy go poniosły, bo jest przepracowany. Harowaliśmy ciężko tyle miesięcy. <br>- Ano tak, tak - pokiwała głową kobieta. - Wszystko przez te nerwy. . <br>- A mężowi niech pani nie mówi o strzelbie. I lepiej tego nie rozpowiadać. <br>- Pewnie, że nie. Po co takie co wywlekać przed ludzkie oczy. Były nerwy i po nerwach - odpowiedziała skwapliwie żona gajowego. <br>Ewelina szła w stronę leśniczówki z dziwnym uczuciem. Tego, co się stało przed chwilą, nie traktowała wcale jako zdrady czy nielojalności wobec Tadeusza. To był jakby osobny fragment jej uczuciowej biografii, nie dający się przypasować do jej obecnego