na podwórze. Rucieńka Ginsberg stała w gromadce dzieci pod ścianą. Kiedy wracałam, już ich nie było.<br><br>Ryliśmy ziemię i liczyliśmy dni. Ziemia była twarda. Ryliśmy ją ryskalami i przetaczaliśmy taczkami. Stawiała opór, z dnia na dzień większy, wiedzieliśmy, że nie damy rady. Ósmego dnia obudziły nas strzały. Koszary były obstawione - wywózka. Mensinger stał na bramie i strzelał - do każdego, kogo zobaczył. Biegaliśmy po korytarzu tam i z powrotem, nie było dokąd uciekać. Nagle wszyscy zaczęli cisnąć się do jednych drzwi. Wcisnęłam się wraz z innymi. Znajdowała się tam kryjówka, do której się wchodziło przez piec. Ze czterdzieści osób weszło, musieliśmy oszczędnie