i Ksawery Piwocki. Obaj, jeśli tak można powiedzieć, wyrwali tę sztukę z objęć etnografów, spojrzeli na nią jak na suwerenne zjawisko artystyczne wysokiej miary. W odróżnieniu od etnografów czy socjologów kultury obaj zwracali mniejsza uwagę na uwarunkowania społeczne, kulturowe, a także psychologiczne twórczości, traktując styl jako podstawowy, jeśli nie jedyny, wyznacznik ludowości. <br>Jednakże już w 1953 r. Piwocki pisze pracę O historycznej genezie sztuki ludowej, w której wykracza poza swe pierwotne zainteresowania. Bada okres, w którym nastąpiło rozwarstwienie kultury na wysoka i ludowa. Wiąże ten fakt z doświadczeniami renesansu, z wprowadzeniem perspektywy zbieżnej. Dochodzi do wniosku, że pojęcie stylu nie wyczerpuje