Nigdy (nie licząc niezdarnie dolepionego "cudownego" zakończenia filmu) nie dowiemy się, czy Bess to mistyczka przyjmująca schizofreniczną formę dla wyrażenia swego realnego doświadczenia, czy też schizofreniczka żywiąca się mistyczną energią fundamentalistycznej wspólnoty.<br><br> A jednak schizofreniczny Bóg głównej bohaterki budzi zaciekawienie reżysera. Dopóki jeszcze nie zostanie po &lt;orig&gt;marksowsku&lt;/&gt; użyty przeciwko wspólnocie wyznawców, przeciwko "religii instytucjonalnej", przypomina Boga Abrahama. Tak jak jawi się On dzisiaj nam, nadwrażliwym i egotycznym ludziom końca wieku. A jawi się On nam jako Bóg absurdalny, karzący, okrutny, nie do zniesienia. To, że główna bohaterka potrafi zaakceptować absurd i okrucieństwo swego Boga, budzi prawdziwą fascynację Larsa von Triera.<br><br> W