I znów, z jednej strony, owocuje to "teologią dziejów", refleksją nad tym, że - jak pisze bardzo ceniony przez Jana Pawła II Hans Urs von Balthasar - „od chwili przyjścia Chrystusa cała historia jest z gruntu Ťsakralnať", a z drugiej strony, wyrazistym personalizmem, stanowiącym bastion przeciw totalitaryzmom, bezosobowym bytom, wchłaniającym swoich wyznawców (ein Reich, ein Volk, ein Führer czy też "partia to ręka milionopalca" - jak pisał Majakowski) i bezwzględnie eliminującym oponentów, gdyż - jeszcze raz Majakowski - "jednostka zerem, jednostka bzdurą". Jak sądzę, w znacznej mierze ten splot czynników zaowocował wysoce oryginalną syntezą, w której konkretne przenika ogólne, a sakralne integralnie łączy się ze