przyznane przez ich własnych panów". Ale to, czy wyzwoleniec uzyskiwał prawo Longobardów, nie zależało od swobodnej decyzji, lecz od przynależności etniczno-prawnej jego pana. W tej sprawie sformułowanie rozdziału 226 jest kategoryczne: omnes liberti, qui a dominis suis langobardis libertatem meruerint, mają żyć według prawa swoich dotychczasowych panów. Z chwilą wyzwolenia stawali się oni Longobardami bez względu na to, czy byli amund, czy też pozostawali w związku z patronem. Akt wyzwolenia był bowiem swego rodzaju adopcją, wprowadzeniem człowieka, który wychodził z prawnego niebytu, do wspólnoty plemiennej, a w wypadku zachowania patronatu także do wspólnoty krewniaczej jego pana.<br>W rozdziale 226 edyktu