granice, przyczynia się do pojmowania sztuki jako jedności. Narodzinom nowego porządku towarzyszy rozpacz, ale przecież "anarchia była matką dobroczynnej rewolucji", toteż jako na "szczęśliwą katastrofę" oczekiwał nadejścia "anarchii" także w sferze estetycznej.<br>Z tym entuzjazmem kontrastował styl klasyczny, dominujący w końcu wieku XVIII w liczących się teatrach Europy. Jego europejskim wzorcem poprawności i nienaruszalną ostoją była paryska Comédie Française (Théâtre Français), powołana edyktem królewskim już w 1680 roku; dla romantyków stawała się naturalnym celem konfrontacji z ich nowatorskimi koncepcjami teatrologicznymi. W Londynie przełomu wieków, drugiej ówczesnej europejskiej stolicy teatralnej, szekspirowska tradycja nieco ów gorset rozluźniała. Na przykładzie tych teatrów najwybitniejszych widać