jedyni widzowie, na których gusta się powoływał, byli to ci "którzy przybywają z Jeny", którzy przynoszą "ze sobą coś więcej niż opłatę za wstęp do teatru".<br>Teatr, doprowadzony do stosunkowo dobrego poziomu, kierowany swobodnie przez najwybitniejszych współczesnych dramaturgów, którzy byli dla romantyków niekwestionowanymi autorytetami - jaki był? Otóż realizował możliwie najdoskonalej wzorzec stworzony w epoce poprzedniej: teatru przyczyniającego się do podnoszenia umysłów i rozwijającego gusty estetyczne. Taki wzorzec Goethe wpisał do pierwszej książki o Wilhelmie Meistrze (jej część programowa, Posłannictwo teatralne Wilhelma Meistra, powstała jeszcze w latach siedemdziesiątych), można go też odnaleźć w listach relacjonujących wrażenia teatralne Goethego. I przede wszystkim w