francusku. Jeżeli już, to dukać. Ale na szczęście język nie był jej wcale tak bardzo potrzebny, najbardziej potrzebne jej były w Paryżu oczy... Ten miesiąc tak szybko przeleciał, ani się obejrzała, jak trzeba było wracać. W przeddzień wyjazdu wybrała się do katedry Notre Dame; kiedy tam weszła, ogarnęło ją niezwykłe wzruszenie. Zupełnie jakby znalazła się w dekoracjach do prozy Wiktora Hugo. Nędzników Zuzanna znała nieomal na pamięć. Była to jej ulubiona książka. Kozeta zaś stała się kimś bardzo Zuzannie bliskim, być może przez zbieżność ich losów. Nawet wtedy, gdy Zuzanna jeszcze nic nie wiedziała o swoim podwójnym życiorysie... Po wyjściu z