jest piętnaście i jeszcze jedna z chomikiem, Trusią. Ptaki są oazą Gerarda, w ich świecie też jest głową rodu i żywicielem. Potrafi gwiżdżąc godzinami prowokować śpiewne trele. Całe życie zajmował się menażerią, aż w lutym sprzedał ją kolegom w mieście. Musiał. Zostały puste klatki.<br><br>Otwiera drzwi. - Z Panem Bogiem.<br><br>- Idź z Bogiem - odpowiada Józefa. Nie wraca do łóżka.<br><br>Znów rośnie w kuchni piramida kanapek, a matka z lękiem myśli o pięciu dniach. Niedługo koniec maja, pieniędzy starczy - jakby nie liczyła - tylko do dwudziestego piątego. Nie wszystkie miesiące są tak litościwe, jak luty. Trzeba będzie pożyczyć od zięcia, żeby starczyło chociaż na chleb