przez wysokie, gotyckie okno. Pod gwiaździstym sklepieniem drżały zdobyczne chorągwie. <br>Ludzie w milczeniu czekali chwili, w której srebrny starzec uruchomi swoje dzieło. <br>- Patrzcie, jak zmieniła mu się twarz! - szepnął ktoś dostrzegłszy bladość na licach zegarmistrza. <br>- Gotów omdleć! - zaniepokoił się burmistrz. <br>Ale w tej właśnie chwili mistrz Toruńczyk spuścił młot i z całej siły uderzył obuchem w zegar. Zazgrzytały zębate kółka i koła. Jęknęły sprężyny. Drgnęli Adam i Ewa stojący przy drzewie pod zegarowym szczytem. Zadygotali ewangeliści i apostołowie, jakby znów gotując się do pochodu. Zdawało się, że lada chwila ruszą w swoją wędrówkę, że dzwonki kurantu zadzwonią im dawną pieśń: <br><br>&lt;div1&gt;Mija wiosna, mija