językiem aramejskim, bardzo zbliżonym do hebrajskiego, nietrudno więc było się porozumieć. Mieszkańcy z niezmierną ciekawością, jak to zwykle bywa z gawiedzią, oglądali ludzi Abrama. A było istotnie na co patrzeć. Między czarnymi namiotami uwijali się mężczyźni, kobiety i dzieci. Stroje ich nie przypominały białych burnusów, w jakie ubierali się Beduini z niedalekiej pustyni. Mężczyźni nosili naokoło bioder spódniczki w czerwone i niebieskie pasy. Gdy było chłodno, zakładali na goły tułów koszulki z krótkimi rękawami i zarzucali na ramiona wzorzyste płaszcze, które w nocy służyły im za kołdrę. Kobiety kochały się widocznie w kolorze zielonym, bo ten właśnie kolor przeważał w ich strojach