to znalazła się przy nim Izabela i jej brat. Izabela powiedziała: <br>- Każdy wysiłek zrodzony z miłości ma wartość wieczną. <br>Brat powiedział: <br>- Ten wygrywa przyszłość, który był w zgodzie ze swoją prawdą i sumieniem. <br>Książę uśmiechnął się do nich uśmiechem wyzwolenia i skoczył z koniem do rzeki, która obmyła krew, wyciekającą z ran - zimną, śmiertelną wodą. <br>Szły czas jakiś w milczeniu. Trawniki srebrzyły się w poświacie księżycowej. <br>- A teraz ona, ta panna, wraca tutaj niektórych nocy - powiedziała panna Zosia szeptem - i chodzi po pokojach, po ogrodzie, a w rękach trzyma ostatni uśmiech księcia Józefa. <br>Henrysia otrząsnęła się energicznie. <br>- Skąd ty to wiesz, skąd