na wpół surowej kury. Teraz Dyzio i reszta grajków, ledwo widoczni w półmroku i kłębach dymu, sami karmili to piwniczne stado, gromadę młodych ludzkich śmieci z ulic, szkół i blokowisk, rój pcheł z sierści miasta, które coraz bardziej upodobniało się do kundla z przetrąconym kręgosłupem - miasta, które za dnia strząsnęło z siebie wszystkich tu obecnych, kazało im szukać sobie przestrzeni w mroku, w ukryciu, w ruinach i w kazamatach urządzeń komunalnych. Taniec długowłosych, pląs łysych, migające ćwieki, szur szur szur chlebaków, ogniki gorejące tu i tam - a wszystko to byłoby wschodnim surrealizmem, gdyby nie to, że odbywało się naprawdę i że na