Bogowie wezwani na gwarantów przysięgi mieli więc ścigać krzywoprzysięzcę swoją wróżdą. Zmiana boskiej opieki w przekleństwo sprawiała, że przeciw nieszczęśnikowi obracało się to, co było mu najbliższe: jego własny oręż, jego własny krewny, jego własny lit. Perspektywa boskiej klątwy budziła wśród pogan prawdziwą grozę. Dobrze poinformowany Helmold zauważył, że Słowianie z trudem decydowali się na przysięgę, gdyż bali się, w razie niedotrzymania słowa, "mściwego gniewu bogów" (iuraciones dificillime admittitur, nam iurare apud Slavos quasi periurare est ob vindicem deorum iram)48.<br> Wobec tak poważnego traktowania przysięgi w świecie barbarzyńskim łatwiej zrozumieć, dlaczego zobowiązanie do współprzysięgi stanowiło istotny wymiar wspólnoty krwi. Rzecz nie