we względzie trafionych obrazów, jako i wrażeń energicznych, do rzędu lepszych trajedii bezsprzecznie należy" &#150; napisał w początku lat trzydziestych niemiecki recenzent. I chociaż w autobiografii Wężyk wyzna: &#132;uczyniono ze mnie prawie bez mojej wiedzy dramatycznego pisarza" &#150; nie ma racji. Rację mieli natomiast chwalący sztukę recenzenci, widzowie oklaskujący z zapałem tragedię i jej autora, rację wreszcie mieli członkowie TPN, którzy po odniesionym sukcesie, 6 stycznia 1811 roku powołali Wężyka do swego grona.<br> Temat z dziejów narodowych załamany w pryzmacie reguł najwyższego gatunku klasycystycznego, tragedii, nie był na scenie polskiej nowością, choć mimo propozycji Niemcewicza i Łubieńskiej brakło tu bardziej wartościowych