do drzwi, szybko się pożegnała.<br>- No to do widzenia, kochana babciu. - Pocałowała ją i popędzając przed sobą Wolfganga wyszła z mieszkania, nie zwracając uwagi na mamrotania staruszki.<br>Winda sunęła powolnie z parteru, Beba potrząsnęła niecierpliwie kratą i zbiegła po szerokich marmurowych schodach wyłożonych czarnym dywanem. Przystanęła na ulicy rozglądając się za najbliższym barem.<br>- Zapomnijmy o tej wizycie, dobrze? Coś mnie na kacu nieraz podkusi, wyrzuty sumienia pewnie, żeby ją odwiedzić. Chyba lepiej o babci zapomnieć, tak jak ona o wszystkim zapomina, mniej się wtedy będzie męczyć przypominaniem.<br>- Napisałem w mieszkaniu pani babci wiersz. - Wolfgang wyjął zeszyt. - "Nie mówcie mojej miłości, że