bez narodu to i car niepotrzebny.<br><br>I pokuśtykał przed siebie postukując drewnianą kulą.<br><br>Wuj Bronisław przygryzł wąsy i mrużąc oczy odprowadził go pogardliwym spojrzeniem.<br><br>Ojciec wziął mnie za rękę i patrząc na wuja mruknął z niechęcią:<br><br>- Zapomniał wół, jak cielęciem był... Chodźmy!<br><br>Ruszyliśmy ku domowi, wuj Bronisław szedł parę kroków za nami. Zdawało się, że z ojcem nie mieli sobie nic więcej do powiedzenia. Zresztą, zmęczeni podróżą, po powrocie do domu, położyliśmy się od razu do łóżka. Przytulony do ramienia ojca szybko zapadłem w sen. Obudziły mnie dopiera głosy cerkiewnych dzwonów, które wzmagaly się z minuty na minutę.<br><br>Wyszorowany przez Darię, przyczesałem