się Janusz, który w żaden sposób nie mógł sobie przypomnieć, żeby w ciągu ostatnich kilku dni widział Lesia przy pracy. Podniósł się, pełen nieufności, i podszedł do jego stołu. - A wiesz, że zupełnie nieźle wyszła! Kiedyś ty to zdążył zrobić?<br>- Jak ja pracuję, to ho, ho! - odparł Lesio dumnie i zabębnił pięściami w wypiętą klatkę piersiową, manifestując w ten sposób swoją siłę twórczą.<br>Janusz przyjrzał mu się z lekkim powątpiewaniem, przyszło mu bowiem do głowy, że dokładnie tak samo bębnią w klatkę piersiową goryle, nie odznaczające się na ogół zbytnią inwencją twórczą i że wobec tego nie wiadomo ściśle, co Lesio