To doprawdy zbytek łaskawości.<br>- Nie opowiadaj. Dom stoi pusty. Nic naturalniejszego niż to, że u nas zamieszkasz.<br>Sięgnąłem do kieszeni po pieniądze, które mi Campilli dał w swoim czasie. Nadal znajdowały się w tej samej kopercie, w której mi je wręczył, tyle że nie wszystkie, ponieważ już trochę wydałem: Campilli żachnął się, kiedy zrozumiał, że chcę mu je zwrócić. &lt;page nr=80&gt; - Żartujesz.! - zawołał. - Cóż z tego, że nie będziesz teraz płacił za mieszkanie. Pieniądze będą ci potrzebne. Chociażby na jedzenie, bo poza pierwszym śniadaniem, musisz się stołować na mieście. Tak jak ja zresztą, gdyż kucharka jest z żoną w Ostii.<br>- Proszę mi wierzyć, że