wśród gwaru odbierały swoje pociechy. <br>Wiedziałem już: nikt po mnie nie przyjdzie. Zapomniano nawet o tym, że nikt po mnie nie przyszedł. Pogaszono wszystkie światła, woźny kilka razy przekręcił klucz w zamku furtki i wrócił do swojej kanciapy na tyłach budynku. Jednocześnie to coś w kącie sali znów się poruszyło, zachrobotało i zaczęło sunąć w moją stronę. Było coraz bliżej, czułem na sobie jego skupione spojrzenie i wilgotny, cuchnący oddech. Cień jakby zintensyfikował się wokół mnie, ogarnęły mnie mdłości i chyba upadłem. <br>Podnosiły mnie jakieś ręce, przytrzymywały, bo wciąż traciłem równowagę, przechylałem się to w jedną, to w drugą stronę. Widziałem