pan Staś chrypliwym głosem.<br>- Bóg raczy wiedzieć.<br>- Może niech spróbuje własny mocz pić. Jeden człowiek w Podjelniakach to z ciężkiej choroby wyszedł w ten sposób.<br>- A wszystkiego próbowaliśmy. On zawsze był taki. Każdą boleść już zna, gdzie się nie ruszy, to z guzem wraca.<br>- Letkiego życia on nie będzie miał - zachrypiał pan Staś. - Takiemu lepiej w kołysce się udusić.<br>- Cipun tobie na język - rozeźliła się Babka. - Isz, jaki prorok. Pan Staś opadł z powrotem na rudą, zdeptaną przez gęsi trawę dyrwanu i z przyzwyczajenia dotknął palcami blizny na szyi. Nadchodził czas wieczorny, ćmiący jakimś bólem, czas najgorszy. Linsrumowie piaszczystą uliczką Młynową