domu i zatrzymała się przed wiszącym w przedpokoju ogromnym lustrem. Niby wiedziała, że nie jest głupia, przynajmniej w tym znaczeniu, w jakim używają tego słowa nauczyciele. Nie miała problemów ze zrozumieniem lekcji ani z odrabianiem prac domowych. A jednak czuła, że to, co usłyszała przed chwilą, nie było pozbawioną sensu zaczepką. Patrzyła uważnie na zgarbioną dziewczynkę ze zbyt krótko obciętymi na lato włosami i nie mogła wypatrzyć w niej nic na swoją obronę. W lustrze nie odbijały się wewnętrzne korytarze i własna twarz wydawała się Joannie pusta i bez wyrazu. Zawstydzona, że jest tym, kim jest, chciała schować się w którymś