nie mam pojęcia, czy są chociaż zdrowe i jak im się wiedzie, a mam sobie wmawiać, że to nieważne, bez znaczenia. Broń Boże, nie powinnam się tym przejmować, a najlepiej zakazać sobie nawet o tym myśleć. Och, co za męka, czy to się kiedyś skończy? Jak można do tego stopnia zadręczać człowieka? Pozbawiony wszelkiej wrażliwości i współczucia personel, bezduszny regulamin, jak w takich warunkach może być mowa o poprawie i wyleczeniu. Wykończą mnie tu, jak nic. <br>A może wziąć się na przedsiębiorczość i odwagę i po prostu stąd jakoś uciec? Jeśli to jest wyspa, to wpław przez rzekę, przez płoty i