do której jest już niemożliwy. Jasno wyraziła to Hannah Arendt, gdy napisała, że <q>"Kierkegaard dokonując skoku od zwątpienia do wiary wniósł zwątpienie do wiary, przekształcił atak nowoczesnej nauki na religię w <orig>wewnątrzreligijną</> batalię. Od jego czasów poważne religijne doświadczenie wydaje się możliwe tylko w napięciu między zwątpieniem i wiarą, w zadręczaniu wiary za pomocą wątpliwości i uwalnianiu się od tej udręki jedynie dzięki gwałtownemu uznaniu absurdalności zarówno ludzkiego losu, jak i człowieczej wiary"</> ("Between Past and Future"). Taka wiara niszczy pewność i podmywa wszelką instytucję religijną. Oparta jest na swoistym paradoksie, który można by sprowadzić do twierdzenia, że im bardziej wierzymy