przez okno<br>Jadźka, wyrwana z kołowrotu somnambulicznego tańca krzykiem Tadzia:<br>"Podglądać to możesz swoją babkę!".<br> Rzucił się Witia łapać małego Kargula, ale za rogiem domu natknął się<br>na dużego. Władysław Kargul stał wsparty na widłach. Jego spojrzenie<br>nie pozostawiało złudzeń, że wykona to, co teraz Witii przyobiecał.<br> - Ty &lt;orig&gt;koniosraju&lt;/&gt; jeden! - zadudnił basem, unosząc widły i bodąc nimi<br>powietrze przed twarzą chłopca. - Jak ty jeszcze raz spojrzysz na moją<br>córkę, to ja ciebie tak na widłach do góry podrzucę, że zdechniesz z<br>głodu w powietrzu!<br> Trzasnęło okno od pokoju Jadźki. Umilkł patefon. Zapadła cisza, w<br>której jak głos trąb oznajmiających Sąd Ostateczny