wtedy nie byłem jeszcze tak bardzo tego pewny. Może myśli<br>miałem już harde, ale do słów widać jeszcze nie dorosłem. Toteż obco mi<br>jakoś zabrzmiały, a nawet niepokój mnie po nich owładnął, że coś się<br>zaraz stanie, koń poniesie, burza się zerwie, skowronki nas z nieba<br>opadną jak straszydła i zadziobią - i z trwogą popatrzyłem na ojca,<br>lecz on nawet zdziwienia nie okazał, jakby słów moich nie dosłyszał, a<br>mnie zabolało to gorzej, niżby mi w twarz dał.<br> - Nawet pacierza już nie pamiętam - powiedziałem natarczywie, drżąc<br>zarazem ze strachu. - W imię-ojca-i-syna, to wszystko. Z całej wiary<br>tylko tyle