krzyżowaniu perspektyw narracji lirycznej z gawędziarską widziano znajomość doświadczeń L. Sterne'a, a w konstrukcji postaci głównej bohaterki i nastrojowej scenerii krajobrazów z księżycową poświatą &#150; elementy osjaniczne. Dostrzegano wreszcie reminiscencje z Pieśni ostatniego minstrela Waltera Scotta (motyw czarnego rycerza i turnieju rycerskiego), znajomość elementów gotyckich z romansów grozy (rzekomy upiór, zagadka pochodzenia, motyw porwania i podobne wątki). Omawiano więc w Malwinie cechy romansu intrygi, romansu heroiczno-miłosnego, epiki sensacyjnej, obyczajowej z elementami satyrycznymi, powieści środowiskowej, przede wszystkim jednak prozy psychologicznej.<br> Mimo szerokiej znajomości literatury nie była jednak Malwina kontaminacją obcych wzorów, ale oryginalną powieścią psychologiczną, osadzoną mocno w tradycji europejskiej i