rym samym wieku. Najgłośniej ze wszystkich zachowywał się Wieśniewicz. Dowcipkował, a kiedy dowcip jego wywoływał protesty albo nie śmiano się, na poczekaniu występował z nowym. Najsłabiej reagowali na jego dowcipy domowi, zdaje się, że przeważnie już je słyszeli. Chyba że uznali jakiś żart za niewłaściwy, wtedy głos ich się wybijał, zagłuszając wszystkich.<br>Do mnie podczas całego obiadu nie zwrócił się ani razu. Pod moim adresem nie padło z jego ust ani jedno pytanie. Ale słuchał wszystkiego. Śmiejąc się i rozmawiając ze swoimi sąsiadkami, zauważyłem, że ilekroć mnie ktoś o coś zagadnął, obrzucał mnie błyskawicznym spojrzeniem, a następnie wysuwał w moją stronę