szedł dość szybko, wkrótce znalazł się za trzecim zakrętem ścieżki. Wtedy ostrożnie opuściłem krzaki i zacząłem skradać się za nim &lt;page nr=55&gt;.<br> "Dokąd on idzie? Czyżby do pałacu?" zastanawiałem się.<br>Już wszedł w alejkę parkową, słyszałem wyraźnie zgrzyt żwiru pod jego butami.<br>Deszcz i ciemność okazały się teraz moimi sprzymierzeńcami. Szmer deszczu zagłuszał moje kroki, a ciemność czyniła mnie niewidocznym. Aleje parku obrastały grube graby, biegłem od pnia do pnia, wciąż pozostając w dość bliskiej odległości od tajemniczego osobnika. A on szedł szybkim krokiem, nieświadomy, że skradam się za nim.<br>Idzie do pałacu" - skonstatowałem, gdy już przed nami zama<br>jączyła czarna, ogromna sylwetka