Róży. Z tego niewiadomego wynurzył się obciążony choinką człowiek. Tupnął wojłokami tuż przy nich, jakby się chwalił. Pozdrowił i przygięty wszedł w półotwartą furteczkę przy narożnym domku z zielonym gankiem. - Kto to był? Ty go znasz? - zapytała Róża.<br>- Nie, nie poznałem, ciemno - odpowiedział. Do domu Konstantego dochodzili, kiedy po rowach zagnieżdżały się mokre cienie i migotały pierwsze gwiazdy. Spóźnili się nieco. Gdy wchodzili do sieni, nie dane im już było zobaczyć ostatniej garści blasku nad puszczańską stroną. Strzepywali śnieg z butów. Róża śmiała się z niezgrabności Jana. Na powitanie Konstanty pocałował Różę w rękę. Jassmonta poklepał po barku. Z odpowiednim ceremoniałem przeszli