szyto dziewczynie wyprawę, suknię ślubną kupiono w komisie w Olsztynie. Pod nóż poszedł wieprzek, kilkanaście kur i kaczek. W końcu nadszedł ten uroczysty dzień ślubu, a Tadeusza poproszono na świadka. Ewelina stała w kościele samotnie obserwowała młodych przy ołtarzu; przeszła jej nagle cała do nich uraza. Wyglądali na szczęśliwych i zakochanych, byli oboje przystojni, tworzyli wspaniałą parę. Co tam jakieś jej ambicje. Przecież nie kochała tego chłopca. A poza tym niczego jej nie odebrał. Przeciwnie, podarował jej przeżycie, które w jej pamięci pozostało na zawsze. <br>W czasie przyjęcia weselnego posadzono ich z Tadeuszem obok rodziców pana młodego, widocznie Konczaninowie uznali, że