strachu jej serce. Bo mąż rozmawia teraz z profesorem. O jej losie. <br><br>Wrócił z uśmiechem na twarzy, ale mnie się wydaje, że to jest maska: <br>- Kochanie, jest bardzo dobrze, za kilka dni zabieramy cię do domu. <br>Pani Grażyna promienieje, dzieciaki niemal skaczą z radości, a on zaczął się mocować z zakrętką od kompotu. <br>Smutno mi będzie bez pani Grażyny. <br>- Jak to jest - powiedziała po wyjściu swoich - oni mówią, że jest dobrze, a ja czuję się coraz gorzej. <br><br> Obudził mnie w nocy ryk. Zarzynane tępym nożem zwierzę. Zerwałam się, podeszłam do łóżka pani Grażyny. Zobaczyłam mokrą od potu, wykrzywioną bólem twarz. <br><br>- Zabijcie