do wyników. Niektórzy, jeśli nie wszyscy członkowie starej elity stanowią świetny materiał na "biznesmenów". Po drugie, ważna grupa potencjalnych przeciwników prywatyzacji byłaby zneutralizowana. W sumie - zysk społeczny. Nie jest przypadkiem, że w Rosji, gdzie opór przeciwko prywatyzacji był wyjątkowo silny, zastosowano ten właśnie wariant. Na początek, i to lepsze od zakrzepłego w bezruchu Leviathana sowieckiego przemysłu. Przynajmniej, w ten sposób, została otwarta droga do dalszej ewolucji struktury i dystrybucji własności.<br>Rosyjska proto- albo quasi-prywatyzacja stanowi silny argument na rzecz aktywizmu państwa postkomunistycznego. Bez programu prywatyzacyjnego wicepremiera Czubajasa, roztajanie sowieckich zmarzlin zajęłoby z dekadę albo dwie dłużej. Prawda, nabierający siły ruch