durną mgłę nie przeobraził!<br><br>Lecz umocnił się w karku i nieco przybladłszy,<br>Łbem pochwiał dla otuchy, i splunął i patrzy...<br><br>Jego własna chałupa wraz z babą i sadem<br>Odwróciła się nagle nieproszonym zadem.<br><br>Wieprz-znajomek, nie większy na pozór od snopa,<br>Biegnie w skradzionych portkach Magdzinego<br> chłopa.<br><br>Ryj mu lilią zakwita! Czar bije od przodu!<br>I z wołaniem: "Gdzie Magda?'' - pcha się do ogrodu!<br><br>Wóz drabiasty, jaskółczej doznając uciechy,<br>Z okrzykiem: "Co ja robię?'' - frunął ponad<br> strzechy.<br><br>A wójt w ślad mu się jarzy to modry, to złoty<br>I zębami przedrzeźnia znikłych kół turkoty.<br><br>Wywróconą na opak do rowu ulicą<br>Mknie