jakie<br>my tam &lt;orig&gt;hańdry-mańdry wiedlik&lt;/&gt;, jak my tam żyli, bili się i godzili..."<br> I tak przeniosłem się w nigdy nie widziany krajobraz i w czas, w<br>którym jeszcze nie było mnie na świecie:<br> Nad złotym morzem dojrzałego do skoszenia zboża płynie krzyż. Za<br>kościelnym kroczy parafialna orkiestra, rozciągając fałszywie żałosne<br>tony marsza, którym wieś żegnała odprowadzanego na odległy cmentarz<br>starego Denderysa. W słońcu blikują instrumenty, postękuje w rytm<br>kroków księdza Środy potężny bas "B". I kiedy z miedzy pośród łanów<br>zbóż wynurzył się jak z oceanu niski, węźlasty człowiek i rozłożonymi<br>rękoma zastawił drogę konduktowi - wszyscy żałobnicy zamarli. Wiedzieli<br>dobrze