stanami, a zatem energia unoszona w rozpadzie musi być ściśle określona (rys. 5.3). Niedoskonałość metod eksperymentalnych stosowanych w tym początkowym okresie badań nasuwała przypuszczenie, że sprzeczność ta jest wynikiem błędów pomiaru. Wykonano zatem pomiar energii, posługując się dobrze opanowanymi metodami kalorymetrycznymi, mierząc bezpośrednio ciepło, na które energia ta się zamienia. Okazało się, że tak zmierzona energia jest dokładnie równa średniej energii widma ciągłego. Najwyższa natomiast energia emitowanych elektronów była równa różnicy energii stanów, między którymi przejście zachodzi. Powstaje pytanie, co się dzieje z resztą energii, gdy emitowany jest elektron o energii niższej od maksymalnej? Czyżby zawodziła w tym rozpadzie zasada