nie dające się spożytkować praktycznie, użyć do jakiegoś doraźnego celu. Nie niesie pociechy także religia, wiara. Kilka wierszy mówi o tym w sposób cząstkowy niemniej wyraźny, charakterystyczny dla liryki Herberta. Na przykład &lt;tit&gt;Ostatnia prośba&lt;/&gt;:<br>&lt;q&gt;Nie mogła już głową ruszać<br>skinęła bym się nachylił<br>- masz tu dwieście złotych<br>dołóż resztę<br>i zamów Mszę Gregoriańską&lt;/&gt;<br>Bohater spełnia ostatnią prośbę: &lt;q&gt;chciała Mszę / no i ma&lt;/&gt; - dodaje ostentacyjnie. I przenosimy się do kościoła, gdzie odprawia się Msza Gregoriańska. Dalsze partie wiersza są opisem tej Mszy... Nie, nie Mszy, lecz jakiejś fizycznej depresji. W kościele panuje nieznośny upał, ławki są ponumerowane, bohater nie przeżywa żadnego uniesienia