nas zobaczyli - powiedział Wasyl zadowolony, że jeszcze tyle arbuzów leżało na polach.<br>- Wykąpałbym się - odezwał się Jurek patrząc tęsknie na jezioro.<br>- Niech tylko obcego ujrzą, to kwita z nami. Zresztą woda słona. Jeziora tu wszystkie słone w tych stronach. No, odpoczywaj. Mamy czas do zmierzchu.<br>Wyciągnęli się w trawie i zapadli w drzemkę. Znużeni byli bardzo przewlekłym marszem. Kiedy się ocknęli, w szuwarach nad jeziorem układało się do snu wodne ptactwo. Na plantacjach było cicho, zbieracze zeszli już z pól. Zmierzch napełniał kotlinę, słoneczko poszło sobie i kwita. Połać jeziora przyciemniała, jakby tam były głębie nad głębiami. W osadzie jakaś dziewczyna