mają wszystko, co powinien mieć dobry kabaret: muzykę, humor, tempo, wdzięk. Unikają tylko starannie sentymentalizmu. O człowieku jego kondycji, jego perspektywie, mówi się tu od strony głowy nie brzucha. Mówi się w sposób dojrzały, świadczący o wysokim stopniu społecznej moralności autorów, o ich obywatelskiej wrażliwości. Rechotliwą &lt;orig&gt;satyrkę&lt;/&gt; zastępuje refleksja, czasem żartobliwa, czasem gorzka, prawie zawsze istotna i zastanawiająca.<br> Refleksję zawarto przede wszystkim w songach. Nie jestem krytykiem, trudno mi oceniać literacką i muzyczną wartość tych utworów. Zresztą nie ona była ważna. Bo gdy balladę o zatonięciu &lt;name type="tit"&gt;"Titanica"&lt;/&gt; śpiewał Lach, &lt;name type="tit"&gt;"Prawdę"&lt;/&gt; lubelscy uczniowie, &lt;name type="tit"&gt;"Granicę buntu"&lt;/&gt; i &lt;name type="tit"&gt;"Judasza"&lt;/&gt; &lt;name type="person"&gt;Contra&lt;/&gt;, salę porażała wielka, napięta