twarz przezroczysta,<br>Śmiertelna maska uroczysta,<br>Płoną gromnice grobowe,<br>Ktoś mówi nudną mowę.<br>Chwil straconych rozpacz głucha,<br>Pustka w domu czeka ducha,<br>Strachem męczy, wyrzutami,<br>Czemu w życiu zawsze sami?<br>A po śmierci połączeni!<br>Już się nigdy to nie zmieni.<br>Straszliwe trupa milczenie<br>I wyrzutów potwierdzenie.<br>Myśl szalone daje skoki,<br>W zaświaty zaczyna wierzyć:<br>Nieodwracalne wyroki<br>Własną niemocą mierzyć...*<br>SCENA ÓSMA<br>&lt;hi rend="italic"&gt;Wchodzi Kucharka&lt;/&gt;<br>KUCHARKA<br>Panie Nibek, pan Kozdroń prosi pana do kancelarii.<br>NIBEK<br>Prosić tutaj. Właśnie miałem posłać po niego.<br>&lt;hi rend="italic"&gt;Kucharka wychodzi&lt;/&gt;<br>&lt;page nr=108&gt;SCENA DZIEWIĄTA<br>&lt;hi rend="italic"&gt;Ciż minus Kucharka&lt;/&gt;<br>WIDMO<br>Tak. Pamiętam ten wiersz. Na tym się wszystko skończyło. Mogło być coś - temu nie