ryc. 7.14). Dobrze poznana została ich budowa wewnętrzna i to pozwoliło na określenie ich pokrewieństw.<br>Charakterystycznymi i częstymi skamieniałościami syluru i dewonu są pierścieniowane kalcytowe skorupki swobodnie leżących na osadzie tentakulitów. Miały zapewne swoje ewolucyjne korzenie w cementujących się do podłoża przypuszczalnych czułkowcach kornulitach. Ewolucyjna droga tentakulitów była szczególnie zawiła. We wczesnym dewonie przystosowały się do planktonowego trybu życia (ryc. 2.12). Zastąpiły wówczas graptolity jako najpospolitsze skamieniałości w osadach pelagicznych, by wymrzeć pod koniec dewonu.<br>Karpoidy Zdarzało się to przystosowanie także wśród zdumiewająco różnorodnych wczesnopaleozoicznych szkarłupni. Przynajmniej kilka niezależnych linii ewolucyjnych łodygowych cystoidów przeszło do leżenia bokiem na ilastym